Bir yanda İsrail'in sahildeki çocukları da hedef alan saldırısı, diğer yanda İsrail'e tepki gösterip 'Akdeniz' heykelini kıranlar... Bir yanda sosyal medyadan Hitler'e dizilen övgüler, diğer yanda her tepkiyi anti-semitizm olarak damgalayanlar...

Manzara gerçekten ürkütücü. Her iki cepheye uzak duran bir büyük vicdan, bu dehşet dengesi içinde tepkisini yutmak zorunda kalıyor. Çünkü haklıyla haksızı ayırt eden o hassas terazi çoktan bozuldu. 

IŞİD'in marifetleri üzerinden Ortadoğu'da olup biten herşeyi 'din-mezhep' çatışması olarak gören bir algı, Türkiye siyasetindeki kutuplaşmayla birleşerek bu büyük vicdanı köşeye sıkıştırdı. İnsani öfke; yerini, tepkinin kimin işine yarayacağına dair pragmatist-komplocu bir muammaya bıraktı. 

Oysa Filistin bir zamanlar, Ortadoğu siyasetinin mihenk taşıydı. Ülkeyi yönetenlerin tutumundan bağımsız olarak, bizatihi halkın kendi başına benimsediği ve uyguladığı tutarlı bir dış politikaydı. Siyasi denklemdeki 'bilinmeyenin' aksine, vicdan denkleminde hep 'bilinen' tarafa yazılırdı. 

Mesele; Yahudilik ve İslam arasında değildi. Mesele; Arafat'ın BM'de üç kez tekrarladığı, "Bir elimde zeytin dalı, bir elimde silah. Size yalvarıyorum. O zeytin dalının düşmesine izin vermeyin" sözlerinde gizliydi. Mesele; 'küçük generallerin' koca koca tanklara kafa tutmasıydı. Mesele, bir 'cihat' değil, bir 'barış' davasıydı... 

Türkiye halkının uzun süre hiç yüksünmeden taşıdığı bu ‘doğal dış politika ’nın oluşmasında bugün Hamas’tan dolayı ikilemde kalan solun, sosyalistlerin payı büyüktü elbette. 1969'da El Fetih kampına katılan Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan, Alpaslan Özdoğan, Ahmet Erdoğan ve Mustafa Yalçıner sayesinde bu ülke Filistin davasının gönüllüsü oldu. Bu nedenledir ki, Deniz ve arkadaşları istisnasız her kesimden insanın hafızasında 'tertemiz çocuklar' olarak kaldı. 

Filistin de solun büyük öğretmeniydi bir bakıma. 22 yaşında Lübnan’daki Nahr el Bared Kamp’ı basıldığında beş kurşun yemiş, sekiz arkadaşı yanıbaşında can vermiş Faik Bulut'un söylediği gibi, sosyalistleri milliyetçi eğilimlerden kurtardı, halk mücadalesinin inceliklerini öğretti... 

Bu miras bizi sadece Filistin'e yakınlaştırmadı, birçok şeyi de bize yakınlaştırdı aslında. 

Edward Said'i sevdiren şey Oryantalizm kitabı kadar, İsrail tankları çekilirken attığı o taştı örneğin. Veya Yetenekli Bay Ripley'i bu denli benimsememizin bir nedeni de yaratıcısı Patricia Highsmith'in Filistin poşusuyla kitap fuarlarında boy göstermesiydi. Leyla Halid'i yıllar sonra coşkuyla karşılamamız da bundandı. Klasik müziğe hiç ısınamadık ama Yahudi şef Barenboim için Aya İrini’de kuyruğa girmemizi sağlayan güç, İsrailli ve Filistinli çocuklardan kurduğu Barış Orkestrası’ydı. Kim bilir, belki de 32. Gün'e ve Mehmet Ali Birand'a sempatimizin bir kaynağı da Arafat'la yaptığı röportajlardı... 

İşte tam da bu nedenlerle, sosyal medyada süren ‘kanlı muharebe’ ve sokaklara yansıyan ‘tuhaf’ ve ‘cılız’ tepki yüzünden kaybeden sadece Filistin olmuyor. AK Parti 'nin veya CHP 'nin tavrından, İsrail'in ve Hamas'ın ne dediğinden öte, o büyük vicdan devreye girmedikçe Said'i, Highsmith'i, Halid'i, Arafat'ı, Barenboim’i, Deniz'i de kaybediyoruz. Bir bir yitirdiklerimizin yerini ise hızla Arap düşmanlığı, anti-semitizm, Hitler dolduruyor... 

Ve en önemlisi Nazım Hikmet şiir ödülü sahibi, Filistin ulusal marşı Neşîd el-intifada'nın yazarı Mahmud Derviş'in o tok sesini kör bir karanlığın 
boğmasına seyirci kalıyoruz: 

“Kaydet; ben bir arabım... kart numaram elli bin... sekiz çocuğum var... dokuzuncusu önümüzdeki yaz geliyor. kızdın mı... Kaydet; ben bir arabım... (..) ama lütfen yaz... herşeyden öte... kimseden nefret etmem ben..." (Kimlik Kartı)